Praca po medycynie i stomatologii
Zawody lekarza i lekarza-stomatologa należą do tzw. zawodów regulowanych, to oznacza nie można go wykonywać bez ukończonego konkretnego rodzaju studiów, egzaminu państwowego i dodatkowych wymagań zawartych w ustawach. Oczywiście można po ukończeniu któregoś z kierunków lekarskich wykonywać inną pracę powiązaną z medycyną – w biznesie, instytucjach naukowych i uczelniach oraz instytucjach państwowych i samorządowych oraz NGO’sach (organizacjach pozarządowych).
Praca w zawodzie lekarza medycyny: Koniec studiów, dyplom magistra medycyny to dla absolwentów kierunku lekarskiego nie tylko możliwości, ale i konieczność dalszego rozwoju. Zawód lekarza w dzisiejszych warunkach daje bardzo atrakcyjne perspektywy pracy, przy założeniu, że wyspecjalizowanie się zajmie niewiele czasu. Warto przemyśleć oferty pracy za granicą, przy dobrej znajomości języków obcych można bardzo szybko uzyskać kolejne szczeble rozwoju zawodowego i zdobyć niezwykle istotne w zawodach medycznych doświadczenie. Specjalności lekarskie (mające swój odpowiednik w programie studiów magisterskich) to alergologia, anestezjologia i intensywna terapia, angiologia, audiologia i foniatria, balneologia i medycyna fizykalna, siedem specjalizacji chirurgicznych (dziecięca, klatki piersiowej, naczyniowa, ogólna, onkologiczna, plastyczna, szczękowo-twarzowa), choroby płuc, płuc dzieci, wewnętrzne, zakaźne, dermatologia i wenerologia, diabetologia, diagnostyka laboratoryjna, endokrynologia, endokrynologia ginekologiczna i rozrodczość, endokrynologia i diabetologia dziecięca, epidemiologia, farmakologia kliniczna, gastroenterologia, gastroenterologia dziecięca, genetyka kliniczna, geriatria, ginekologia onkologiczna, hematologia, hipertensjologia, immunologia kliniczna, intensywna terapia, kardiochirurgia, kardiologia, kardiologia dziecięca, medycyna lotnicza, morska i tropikalna, nuklearna, paliatywna, pracy, ratunkowa, rodzinna, sądowa, sportowa, mikrobiologia lekarska, nefrologia, nefrologia dziecięca, neonatologia, neurochirurgia, neurologia, neurologia dziecięca, neuropatologia, okulistyka, onkologia i hematologia dziecięca, onkologia kliniczna, ortopedia i traumatologia narządu ruchu, otorynolaryngologia, otorynolaryngologia dziecięca, patomorfologia, pediatria, pediatria metaboliczna, perinatologia, położnictwo i ginekologia, psychiatria, psychiatria dzieci i młodzieży, radiologia i diagnostyka obrazowa, radioterapia onkologiczna, rehabilitacja medyczna, reumatologia, seksuologia, toksykologia kliniczna, transfuzjologia kliniczna, transplantologia kliniczna, urologia, urologia dziecięca, zdrowie publiczne.
Praca w zawodzie lekarza dentysty (lekarza stomatologa): Kiedyś dentysta był po prostu bardziej rzemieślnikiem zajmującym się borowaniem zębów i zalepianiem dziur po próchnicy. Stomatolog był lekarzem zajmującym się nie tylko leczeniem zębów, ale i przyzębia, języka, błony śluzowej, innych tkanek jamy ustnej oraz ją otaczających oraz stawu skroniowo-żuchwowego człowieka. Są kraje, gdzie właśnie do dzisiaj rozróżnia się lekarza dentystę od stomatologa. W Polsce można tych terminów używać zamiennie, bo każdy lekarz-dentysta ukończył kierunek upoważniający do zajmowania się całą medycyną stomatologiczną. Oczywiście można także specjalizować się w różnych obszarach stomatologii.
Specjalności stomatologiczne to: A w studiach lekarsko-dentystycznych: chirurgia stomatologiczna, chirurgia szczękowo-twarzowa, ortodoncja, periodontologia, protetyka stomatologiczna, stomatologia dziecięca (pedodoncja), stomatologia zachowawcza z endodoncją, zdrowie publiczne, epidemiologia. A gdzie lekarz stomatolog może pracować? Możliwości jest przynajmniej kilka. Lekarz dentysta może zdobyć zatrudnienie w prywatnych lub publicznych placówkach ochrony zdrowia. Nierzadko, jeżeli ma odpowiedni kapitał początkowy, decyduje się na otwarcie własnego gabinetu i pracę na własny rachunek. Oczywiście młody, znający języki lekarz może także wybrać karierę zagraniczną, bywa ona wybierana w celu zgromadzenia oszczędności, które sfinansują otwarcie własnego gabinetu stomatologicznego.
Badacz w naukach medycznych: Ciekawą ścieżką kariery dla lekarza i lekarza-stomatologa jest osadzenie się w świecie akademickim. Bardzo wiele opinii potwierdza, że doktorat w zakresie nauk medycznych jest względnie łatwą zdobyczą, a kariera akademicka w połączeniu z praktykowaniem medycyny to świetny sposób, by realizować się, jako naukowiec, zdobywając jednocześnie uznanie pacjentów. Można także brać pod uwagę karierę naukową i pracę dydaktyczną na jednym z wydziałów lekarskich, lub lekarsko-dentystycznych w kraju lub za granicą – w zależności od rodzaju ukończonych studiów lekarskich.
Lekarz w biznesie: Jedną z opcji kariery zawodowej, po ukończeniu studiów medycznych jest także rezygnacja z czynnego uprawiania zawodu lekarza, na rzecz zatrudnienia się w sektorze gospodarczym branży medycznej, w działach handlowych i rozwojowych korporacji związanych z ochroną zdrowia. Zarówno przemysł farmaceutyczny, jak i branża wytwórcza sprzętu medycznego potrzebuje kompetentnych fachowców. Rezygnacja z praktykowania medycyny nie zawsze oznacza, w tym wypadku zmniejszenie zarobków.
Lekarz w instytucjach medycznych: Wykształcenie lekarskie to dobre przygotowanie do pracy w administracji publicznej oraz całym sektorze publicznym związanym ze zdrowiem. To przede wszystkim możliwość pracy w organach władzy publicznej: parlamencie jako polityk wyspecjalizowany w sprawach zdrowia (Sejmie i Senacie), administracji rządowej (w Ministerstwie Zdrowia i wydziałach zdrowia urzędów wojewódzkich) oraz wydziałów zdrowia instytucji samorządowych (w sejmikach wojewódzkich, radach powiatów i gmin, urzędach marszałkowskich, starostwach powiatowych, urzędach miast i gmin). Jednak instytucje publiczne to także wszelkie podległe urzędom jednostki: szpitale, przychodnie, ośrodki pomocy społecznej, ośrodki wsparcia, państwowe i samorządowe publiczne zakłady opieki zdrowotnej, szkoły i instytucje edukacyjne. Zatrudnienie w instytucjach publicznych to również praca w funduszach np. Narodowym Funduszu Zdrowi, Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Częścią sektora publicznego jest również sektor ubezpieczeń społecznych – ZUS oraz KRUS. We wszystkich tych instytucjach albo wykształcenie lekarskie jest niezbędne (np. jako lekarz-orzecznik)